Καλά.Είπαμε,να κάνεις πράματα ανατρεπτικά.
Να προκαλείς αγκυλωμένες ηθικές,να σοκάρεις απολιθώματα,
που σου το παίζουν οδηγητές,να εξερευνάς βουνοκορφές,
να φτύνεις στερεότυπα,να κλωτσάς περφράξεις.
Αλλά...Ε!Ε! Δεν είναι πάντα απαραίτητο
να φτάνεις μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου,
μόνο και μόνο για ν'ανάψεις το τσιγάρο σου.

<<ελπίς>> ... ??

Ήταν κι αυτά τα <<άλματα>>,τα<<προς ώρας>>,η βαλίτσα με τα ρούχα και τα στολίδια...
Πιάστηκα από την ουρά της ζωής και παρηγορήθηκα.
Κάλπαζε η ζωή μπροστά,σαν άγριο ,κι με έσερνε από πίσω.
Με έσερνε και με κολλούσε στα βράχια και στα λασπόνερα.Πάνω στ' αγκάθια και κοπριές.
Σάμπως τη νοίαζει τη ζωή;
Γυρίζει μια στιγμή να κοιτάξει τί σέρνει πίσω της;
Αυτοί που κάθονται ξεκάπουλα,αυτοί απολαμβάνουν το τοπίο.Οι άλλοι,τί να διακρίνουν μέσα από τη σκόνη του ποδοβολητού...
Μόνο να τα φαντάζονται μπορούν τα μέρη που περνούν.
Μα στο φινάλε,κάτι είναι κι αυτό.Έστω και κρεμασμένος από την ουρά,έστω και με το να φαντάζεσαι τα μέρη,υπάρχει πάντα η <<ελπίς>> πως κάποτε το άλογο θα κουραστεί .Θα διψάσει,βρε αδερφέ,και θα σταματήσει να πιεί νερό.Και τότε,αν προλάβεις κι αν είσαι τυχερός,θα βρεθείς κι εσύ ξεκάπουλα.Αυτά σου λέει και σου γανώνει το κεφάλι η φιλενάδα σου η <<ελπίς>>.

Είναι γεγονός πως ο καθένας γίνεται ειδικός στις υποθέσεις των άλλων.Και μόνο ειδικός;Και δικαστής και προφήτης και κρητής και δήμιος άμα λάχει. Ρολ άρες!Όχι αστεία!

χα...!Αλλιώς,πώς θα αντέχαμε τ'αναθεματισμένα τα δικά μας...

Πώς θα σηκώναμε την καμπούρα μας...

Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή.
Λένε πως,όταν φτάσεις ως την αρχή του γκρεμού και δώσεις την βουτιά,φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε.
Και στο τέλος,αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά,δικός σου καλεσμένος ήταν.
Παρεάκι σου.
Μόνο που όποιοι τα κηρύττουν όλ'αυτά, δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού.Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.
Και το κακό μ'αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο.Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα.Στο τέλος,σου γανώνουν το μυαλό.
Όμως...Αν έφτασες ως εκέι...Λέμε αν...Αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις,τι γίνεται πιο κάτω; Αν έχεις πάρει φόρα,γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη;Αν στο ίσιωμα,που γνώρισες τα κολλητάρια σου,σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν;Κι εσύ πάλι...Ήταν ανάγκη να το φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις,σαν ηλίθιος,τη στολή παραλλαγής που σου 'ραψε η μάνα σου;Λέμε κι εμείς...Διάφορα.Μόνο οι άλλοι θα λένε;Σίγουρα πάντως, την ώρα της πτώσης, έβγαλες μια δυνατή φωνή:<<αγάπη>> κραύγασες <<Αγάπη!>>>
Οι πάντες ορκίζονται πως δεν σ'άκουσαν .
Τι φταις εσύ , αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη,όταν γίνεται κραυγή,τρομάζει...

* http://www.youtube.com/watch?v=1eiAR3i8FN0

ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ ...!

κράτα την άκρη σου ... απέναντι θα είμαι ... 

Ξέρείς τί σκέφτομαι;Φαντάσου , λέει , να μπορούσες,
σ'όλους αυτούς που δηλητηριάζουν τη ζωή σου,
να τους κολλούσες μια ταμπέλα στη ράχη,όπως αυτή
που έχουν κολήσει στα τσιγάρα.
<<Το άτομο αυτo βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας!>>
Γέλια που θα κάναμε! Αυτή κι αν ήταν προειδοποίηση!

Περπατώ .. Περπατώ ... μόνη στο δάσος.

Κι ο λύκος ακολουθεί πιστά τα βήματά μου.

Ποιος είπε πως φοβήθηκα ποτέ τον λύκο?

Εγώ τον κυνηγό φοβάμαι.

Απο κείνον τρέχω να σωθώ.

http://www.youtube.com/watch?v=2Ue1R9zuers

καλό Φθινόπωρο ... καλέ μου

καλό φθινόπωρο ξέχασα να σου πω....

(και τόσααα άλλα) ...

Ανοίγω τις βυσσινί μου κουρτίνες και κοιτάζω έξω...Τί ωραίος καιρός...

Βρέχει και δεν περπατάει κανείς...ΗΣΥΧΙΑ...

τί ωραία λέξη..Τόσο ακλόνιτη,τόσο δυνατή και συγχρόνως ονειρική...

Είμαι ερωτευμένη και με αυτήν την λέξη...

Τίναξα τα μαλλιά μου και κάθησα στο μπλε τραπέζακι μου...

Άκουγα διαρκώς μελωδίες πιάνου ,αγαπημένε μου Υαnn Tiersen!

Ας πιω μια γουλιά κόκκινο κρασί κι ύστερα να μελαγχολήσω με εκείνο το σκούρο μπλε της θάλασσας.

Πόσο τυχερή νιώθω που το παλάτι μου είναι χτισμένο ώστε να βλέπει θάλλασσα......

Ήρθες πάλι...Σεπτέμβρη μου,φορώντας έναν σκούφο στο κεφάλι και ένα κοραλλί κασκόλ στο λαιμό...

ήρθες ακάλεστος.Χωρίς να χτυπήσεις ούτε καν την πόρτα μου,να ρωτήσεις αν δέχομαι επισκέψεις.

Ούτε ένα γλυκό,ούτε ένα λουλουδάκι δεν κρατούσες για να με ξεγελάσεις...

θα σε απογοητεύσω...εγώ σε περίμενα -με νοσταλγία-...

Βλέπεις φοβάμαι τα καλοκαιρια και τις θάλασσες...

EΣΕΝΑ όμως σε καρτερούσα ...

Έχω κουραστεί πλέον να κολυμπάω ...ΛΑΧΤΑΡΗΣΑ γη!

Έχω κουραστεί να ξαπλώνω στην αμμωδιά & να μαζεύω κοχύλια για σκουλαρίκια...!

Μπες και φέρε ανέμους και βροχές και πολύ κρύο μη ξεχάσεις...

Μου έκλεισες το μάτι και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν ...Πώς μίκρυναν οι μέρες μου από τότε...

Πέρασες δίπλα μου...Μύριζες όπως εκείνο το λουλούδι της βεράντας μου...

την αγαπημένη μου γαρδενια...

ΠΕΡΙΜΕΝΕ > Πάω να φέρω ένα αδιάβροχο και για σένα...

Πάμε στις γωνιές μου τις γνώριμες...

πάμε να χαθούμε στο χθες και να χαθούμε με τις ώρες...

Θα σου μάθω όλα μου τα μυστικά,όλες μου τις αλήθειες και όλα μου τα ψέματα..

Βάλε το αδιάβροχο σου και πάμε να χορέψουμε δίπλα-δίπλα...

Μόνο αυτό θέλω .Δε σου ζητάω περισσότερα .Το 'χω ανάγκη...

Εγώ δεν σε φοβάμαι,δεν θα κρυφτώ σε κάποιο λαγούμι ζεστό όπως όλοι...

εγώ θα βγω μαζί σου και θα περπατήσουμε νύχτες ατελείωτες στο χάος του εαυτού μου...

Θα φορέσω εκείνο το κόκκινο κραγιόν μου και θα ερθω να σε φιλήσω ...

Θα πιω στάλα στάλα τις σταγόνες βροχής που κάθησαν στα χείλη σου...

ΕΔΩΩΩ ...Ας καθήσουμε εδώώώ...είναι κάποιες νύχτες που τ'αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.

Είναι κάποιες νύχτες ,σαν κι αυτή που τα πάντα σιγοτραγουδούν.

Ειν'αυτές οι νύχτες τελικά που βλέπεις καθαρά το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.

Πώς ξεθώριασαν αυτές οι σελίδες από τότε που σταμάτησα να γράφω

Νόμιζα πως θα βρω την λύτρωση μέσω άλλων πραμάτων

αλλά δυστυχώς το καλοκαίρι με ξεγέλασε

τελικά η λύτρωση για εμένα είναι η μουσική και η γραφή μου...

Τώρα όμως επέστρεψα με νέες εμπειρίες στον σάκο μου,νέα παραμύθια στην καρδιά μου,και νέους ανθρώπους στο μυαλό μου.

** ακούγοντας αυτό :

http://www.youtube.com/watch?v=wiJVSMFLZ6g

ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ! :-((

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΜΟΥ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ...

ΤΩΡΑ ΧΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ .... :-(