"μάτια μου,μη βιάζεσαι ... άσε μου το τιμόνι!"

κι εγώ το άφηνα...και το σαπιοκάραβο ταξίδευε,ρίχως ρότα,στο άγριο πέλαγος.

Κι εγώ ήμουν ένας μεθυσμένος μούτσος , που ενώ έβλεπε τις ξερές,ζάρωνε στις κουβέρτες του πλοίου και μετρούσε τ'άστρα!

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ .......

μελαχρινό μου πρόσωπο
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ...


Να έχεις μια υπέροχη ζωή...μια ζωή γεμάτη γέλια ... και πολύ αγάπη.........


*σίγουρα θα αργήσεις πολύ να το δεις...ή μπορεί να μη το δεις καθόλου...(κάπου θα ξεχάστηκες πάλι) ...


Θα ήθελα να γίνω τραγούδι στα χείλη σου…


…κι όποτε με σιγοσφυρίζεις να χύνεται το ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου…


…ουρανέ μου…



-πώς λέγεται αυτό το τραγούδι;
-δεν θυμάσαι πως λέγεται;
-όχι
-ας το αλλάξουμε τότε...
#πόσο γρήγορα ξεχνάνε μερικοί άνθρωποι ...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΟΝ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΑΒΙ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΟΝ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΑΒΙ ...
(Τί είναι πρέπον και τι δεν είναι δεν το ξεκαθάρισα απόλυτα στον βίο μου...με έπιανε μια σκοτοδίνη)
Πάντως δεν έτρεξα ποτέ πίσω από κάνέναν σαν πεινασμένο κουτάβι(ή μήπως έτρεξα?)Ούτε γάβγιζα σ'όσους με πλησίαζαν (αυτό ειναι σίγουρο).Άσχετα με τις προθέσεις τους,που τις περισσότερες φορές τις υποψιαζόμουν, καθόμουν εκεί , σ'ένα σκαλοπάτι και κουνούσα φιλικά την ουρά.
(Βρε,μπας και την παρακουνούσα;λες;)

Κι όταν σε ρώτησα , μια νύχτα , τι 'μαι για σένα,
σκέφτηκες λίγο και μ'απάντησες αδιάφορα,χαζεύοντας
μια πεταλούδα που είχε παγιδευτεί στο φως της λάμπας σου.
<<Τι είσαι,είπες;...Μια νυχιά , στο τίποτα της ζωής μου>>.

Μ'αυτή την τόση βιάση μου,να ξεκινώ από το τέλος,
έχανα πάντα, η ηλίθεια , τη μαγεία της αρχής.