"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Πήγε δύο η ώρα...
Πόσο γρήγορα πέρασε από την στιγμή που άναψα τη λάμπα και κάθησα εδώ να σου γράψω...
Σου γράφω ασταμάτητα...Γράφω με μανία άπειρες σελίδες...μετά τις σκίζω ,ξανά και ξανά...
Πόσα θέλω να σου πω...πόσα θέλω να σου τάξω ...αλλά έπειτα θέλω να τα πάρω όλα πίσω...
Απομακρύνομαι από τον κόσμο και πάλι σου γράφω.Ποτέ ο κόσμος δε καταλαβε τις σκέψεις μου,τι έκρυβαν τα τόσα άσπρα ή τόσο μουτζουρωμένα φύλλα εκείνου του μπλε τραπεζιού.
Σε εκείνο το μπλε τραπεζάκι της βεράντας που τόσο λάτρεψα...που τόσα βράδυα με άντεχε με κλάματα και με γέλια...Καμιά φορά κλέινω τα μάτια και μιλάω με τους αγγέλους μου.Μην απορείς...Και αυτοί νιώθουν κάποτε την επιθυμία να σου μιλήσουν ...
Δυστυχώς δε μπορούν να ζήσουν μαζί μας...Η μοίρα τα τοποθέτησε εκεί ψηλά,το ένα δίπλα στο άλλο για να τους μιλάμε,πότε με δάκρυα και πότε με λέξεις!
Κάθομαι και περιμένω στη σιωπή...Αν κάτι μπορεί να συμβεί...αν έχει κάτι κάποιος να μου πει...
κάτι...οτιδήποτε...Τίποταααα...Και εσύ ακόμη να φανείς...
Αργείς?Κι εσύ αργείς. Μ’ ακούς;
Αργείς
Κάνει κρύο...κάπου θα βρω να κρυφτώ...
Θα σ΄αγαπώ κι όταν νυχτώνει θα σου γράφω...και ύστερα θα κλαίω...
κι αν κάτσω πάλι να σου γράψω θα νοσταλγήσω τα παλιά...
σάμπως προκειται τίποτα να αλλάξει;;;
ή μήπως θα ανοίξω τις κουρτίνες μου το πρωί και θα έχει χαθεί το γκρι του ουρανού;
...ουρανέ μου....Μέσα στα χέρια σου μικραίνει ο χρόνος...
Αυτό το κυανό που έχεις στα μάτια σου μπορώ να το δω μόνο στο βαθύ πρωινό που στοιχειώνεται στο παραθύρι μου...
...ανάσα μου ...Της γης την μυρωδιά εσύ την έχεις.Της γης που μόλις μούλιασε το χώμα απ'τη βροχή...
...μάτια μου ... πόσο νοσταλγώ ένα χειμωνιάτικο πρωινό να σε ξυπνήσω για να δεις τη βροχή που
ξεπλένει τις παλιές μέρες σου ...να σφίξω το χέρι σου στους παγωμένους δρόμους και να
διαβαίνουμε χωρίς φόβους...να μάθω την ιστορία σου,τις μυρωδιές και τις γεύσεις σου...Να χορέψω
στη μουσική του φιλιού σου και να κλάψω γύρω από την ποιήση των ματιών σου...κι ύστερα να
αποκοιμηθώ στην τόσο ζεστή αγκαλιά σου...
...κεφτεδάκο μου ... ξέχασα και το όνομα μου...τί ειρωνία...και τώρα ξεχνάω και το δικό σου...
και ύστερα κάποιο άλλο όνομα θα βρεθεί...
μη ρωτάς τίποτα άλλο...
Βλέπεις δε μου είπες ποτέ οτι σου είμαι πολύτιμη...δε το ένιωσες ρε γαμώτο...
Σε ένα στριμωγμένο μπλε τραπεζάκι πάνω, φωτογραφίες σε κορνίζες αλλά και μόνες, τσαλακωμένες, στηριγμένες πάνω στις άλλες, με τις κορνίζες...
δύο και μισή...πώς πέρασε η ώρα ...
δύο και μισή ... πώς πέρασαν τα χρόνια ...