"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009



"μάτια μου,μη βιάζεσαι ... άσε μου το τιμόνι!"
κι εγώ το άφηνα...και το σαπιοκάραβο ταξίδευε,ρίχως ρότα,στο άγριο πέλαγος.
Κι εγώ ήμουν ένας μεθυσμένος μούτσος , που ενώ έβλεπε τις ξερές,ζάρωνε στις κουβέρτες του πλοίου και μετρούσε τ'άστρα!

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ .......






μελαχρινό μου πρόσωπο
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ...


Να έχεις μια υπέροχη ζωή...μια ζωή γεμάτη γέλια ... και πολύ αγάπη.........


*σίγουρα θα αργήσεις πολύ να το δεις...ή μπορεί να μη το δεις καθόλου...(κάπου θα ξεχάστηκες πάλι) ...


Θα ήθελα να γίνω τραγούδι στα χείλη σου…


…κι όποτε με σιγοσφυρίζεις να χύνεται το ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου…


…ουρανέ μου…



-πώς λέγεται αυτό το τραγούδι;
-δεν θυμάσαι πως λέγεται;
-όχι
-ας το αλλάξουμε τότε...
#πόσο γρήγορα ξεχνάνε μερικοί άνθρωποι ...

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΟΝ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΑΒΙ



ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΕΠΟΝ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΑΝ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΑΒΙ ...
(Τί είναι πρέπον και τι δεν είναι δεν το ξεκαθάρισα απόλυτα στον βίο μου...με έπιανε μια σκοτοδίνη)
Πάντως δεν έτρεξα ποτέ πίσω από κάνέναν σαν πεινασμένο κουτάβι(ή μήπως έτρεξα?)Ούτε γάβγιζα σ'όσους με πλησίαζαν (αυτό ειναι σίγουρο).Άσχετα με τις προθέσεις τους,που τις περισσότερες φορές τις υποψιαζόμουν, καθόμουν εκεί , σ'ένα σκαλοπάτι και κουνούσα φιλικά την ουρά.
(Βρε,μπας και την παρακουνούσα;λες;)

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009




Κι όταν σε ρώτησα , μια νύχτα , τι 'μαι για σένα,
σκέφτηκες λίγο και μ'απάντησες αδιάφορα,χαζεύοντας
μια πεταλούδα που είχε παγιδευτεί στο φως της λάμπας σου.
<<Τι είσαι,είπες;...Μια νυχιά , στο τίποτα της ζωής μου>>.


Μ'αυτή την τόση βιάση μου,να ξεκινώ από το τέλος,
έχανα πάντα, η ηλίθεια , τη μαγεία της αρχής.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

... πρόσω ολοταχώς ...




Καθίσαμε στο παγκάκι και λέγαμε...λέγαμε ...
Σαν να περιμέναμε μια ζωή ο ένας τον άλλον για να μοιραστούμε τα μυστικά μας.
Ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ώμο του. Κι αυτός μου κρατούσε τρυφερά το χέρι.
Του είπα όλη μου τη ζωή.Ήμουν κρυμμένη σε μια πολύχρωμη θαλασσινή σπηλιά.Μακριά από όλον τον κόσμο.Σ'ένα μέρος που κανείς δε θα μπορούσε να μου κάνει κακό.Κι ένιωθα την ανάγκη να πετάξω ό,τι με βάραινε.Ό,τι με φόβιζε.Ό,τι με κυνηγούσε.Ένιωθα την ανάγκη να προσευχηθώ.Να λυτρωθώ.Να σκουπίσω το χώμα από το πρόσωπό μου.
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν κρόταλο.Το κορμί μου έλιωνε.Οι αισθήσεις μου όλες ήταν μια φλόγα που έκαιγε δυνατά.Που σκορπούσε σαν θυμίαμα ευχαριστίας,σαν προσφορά ,στα πόδια τπυ μεγάλου οδηγητή της ομορφιάς!
Μου είπε πως ήταν ορφανός.Πως δεν είχε κανέναν.
-Δηλαδή,μέχρι πριν από λίγο δεν είχα.Τώρα,έχω όλο τον κόσμο στην αγκαλιά μου.
-Εσύ το λες αυτό;Που σε κυνηγούν όλες οι όμορφες του και σε θαυμάζουν;
-Τα κοριτσόπουλα εννοείς;Αυτά είναι τα χάπια της ματαιοδοξίας.Ισχυρά και αποτελεσματικά.Αλλά...Δεν τρυπούν τους τέσσερις τοίχους.Κατάλαβες;Βοηθούν να κάνεις ένα άλμα.Να πετάξεις σαν χαρταετός.Μα δεν σου εγγυώνται πως δεν θα πέσεις σε ηλεκτροφόρα σύρματα.Και ξέρεις ποιά λέω εγώ ηλεκτροφόρα σύρματα;....Κάτι νύχτες παγερές.Κάτι νύχτες που πέφτει πάνω σου το σκοτάδι σαν κόλαση.Που νομίζεις πως δεν θα έρθει ποτέ το ξημέρωμα.Έχεις περάσει τέτοιες νύχτες;
-Πολλές...
-Γι' αυτό σου λέω .Δεν ξέρω γιατί,είσαι ο μόνος άνθρωπος που ένιωσα τόση εμπιστοσύνη....από την πρώτη στιγμή που σου μίλησα...









Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

κατι που δεν χαθηκε !


Πετάξαμε την ζωή μας,τη ρημάξαμε,την ξεπαστρέψαμε για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το "τοπίο" που μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα ... Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.Να φτιάξουμε το δικό μας τοπίο.Ένα καινούριο κτίριο...
Με τί όμως;Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά.
Γίναμε εργολάβοι,δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές.Εμείς μόνο σχέδια ξέραμε να κάνουμε.
Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στην διακόσμηση.ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΟΙΚΗΜΑ.
Δε βαριέσαι...τουλάχιστον ,καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράμα.
Βαθιά , στο μέσα τσεπάκι της ψυχής μας , κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το 'χεις;

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009


Πάλι τα θαλάσσωσα.Βιαστική κι αφηρημένη όπως πάντα,
ξέχασα,ποιος ξέρει σε τι στέκια,προσφιλή μου πράματα.
Μια ομπρέλα ,ένα κινητό , ένα χάδι κι ένα φιλί.
Η ομπρέλα μου είχε χρώμα σταχτί.
Λες κι ήταν απλωμένο πάνω της ένα σύννεφο.
Το κινητό μου έδειχνε μήνυμα,αλλά δεν είχα καιρό να το διαβάσω.
(έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω πλέον την λύτρωση μέσω μηνύματος)
Το χάδι μου ήταν μελί.Σκούρο μελί,σα την καρδιά της μέλισσας.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009


Καλά.Είπαμε,να κάνεις πράματα ανατρεπτικά.
Να προκαλείς αγκυλωμένες ηθικές,να σοκάρεις απολιθώματα,
που σου το παίζουν οδηγητές,να εξερευνάς βουνοκορφές,
να φτύνεις στερεότυπα,να κλωτσάς περφράξεις.
Αλλά...Ε!Ε! Δεν είναι πάντα απαραίτητο
να φτάνεις μέχρι τον κρατήρα του ηφαιστείου,
μόνο και μόνο για ν'ανάψεις το τσιγάρο σου.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

<<ελπίς>> ... ??



Ήταν κι αυτά τα <<άλματα>>,τα<<προς ώρας>>βαλίτσα με τα ρούχα και τα στολίδια...
Πιάστηκα από την ουρά της ζωής και παρηγορήθηκα.
Κάλπαζε η ζωή μπροστά,σαν άγριο ,κι με έσερνε από πίσω.
Με έσερνε και με κολλούσε στα βράχια και στα λασπόνερα.Πάνω στ' αγκάθια και κοπριές.
Σάμπως τη νοίαζει τη ζωή;
Γυρίζει μια στιγμή να κοιτάξει τί σέρνει πίσω της;
Αυτοί που κάθονται ξεκάπουλα,αυτοί απολαμβάνουν το τοπίο.Οι άλλοι,τί να διακρίνουν μέσα από τη σκόνη του ποδοβολητού...
Μόνο να τα φαντάζονται μπορούν τα μέρη που περνούν.
Μα στο φινάλε,κάτι είναι κι αυτό.Έστω και κρεμασμένος από την ουρά,έστω και με το να φαντάζεσαι τα μέρη,υπάρχει πάντα η <<ελπίς>> πως κάποτε το άλογο θα κουραστεί .Θα διψάσει,βρε αδερφέ,και θα σταματήσει να πιεί νερό.Και τότε,αν προλάβεις κι αν είσαι τυχερός,θα βρεθείς κι εσύ ξεκάπουλα.Αυτά σου λέει και σου γανώνει το κεφάλι η φιλενάδα σου η <<ελπίς>>.
Είναι γεγονός πως ο καθένας γίνεται ειδικός στις υποθέσεις των άλλων.Και μόνο ειδικός;Και δικαστής και προφήτης και κρητής και δήμιος άμα λάχει. Ρολ άρες!Όχι αστεία!
χα...!Αλλιώς,πώς θα αντέχαμε τ'αναθεματισμένα τα δικά μας...
Πώς θα σηκώναμε την καμπούρα μας...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009


Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή.
Λένε πως,όταν φτάσεις ως την αρχή του γκρεμού και δώσεις την βουτιά,φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε.
Και στο τέλος,αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά,δικός σου καλεσμένος ήταν.
Παρεάκι σου.
Μόνο που όποιοι τα κηρύττουν όλ'αυτά, δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού.Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.
Και το κακό μ'αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο.Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα.Στο τέλος,σου γανώνουν το μυαλό.
Όμως...Αν έφτασες ως εκέι...Λέμε αν...Αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις,τι γίνεται πιο κάτω; Αν έχεις πάρει φόρα,γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη;Αν στο ίσιωμα,που γνώρισες τα κολλητάρια σου,σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν;Κι εσύ πάλι...Ήταν ανάγκη να το φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις,σαν ηλίθιος,τη στολή παραλλαγής που σου 'ραψε η μάνα σου;Λέμε κι εμείς...Διάφορα.Μόνο οι άλλοι θα λένε;Σίγουρα πάντως, την ώρα της πτώσης, έβγαλες μια δυνατή φωνή:<<αγάπη>> κραύγασες <<Αγάπη!>>>
Οι πάντες ορκίζονται πως δεν σ'άκουσαν .
Τι φταις εσύ , αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη,όταν γίνεται κραυγή,τρομάζει...
ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ ...!
κράτα την άκρη σου ... απέναντι θα είμαι ... 

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009


Ξέρείς τί σκέφτομαι;Φαντάσου , λέει , να μπορούσες,
σ'όλους αυτούς που δηλητηριάζουν τη ζωή σου,
να τους κολλούσες μια ταμπέλα στη ράχη,όπως αυτή
που έχουν κολήσει στα τσιγάρα.
<<Το άτομο αυτo βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας!>>
Γέλια που θα κάναμε! Αυτή κι αν ήταν προειδοποίηση!
Περπατώ .. Περπατώ ... μόνη στο δάσος.
Κι ο λύκος ακολουθεί πιστά τα βήματά μου.
Ποιος είπε πως φοβήθηκα ποτέ τον λύκο?
Εγώ τον κυνηγό φοβάμαι.
Απο κείνον τρέχω να σωθώ.


http://www.youtube.com/watch?v=2Ue1R9zuers

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

καλό Φθινόπωρο ... καλέ μου


καλό φθινόπωρο ξέχασα να σου πω....
(και τόσααα άλλα) ...
Ανοίγω τις βυσσινί μου κουρτίνες και κοιτάζω έξω...Τί ωραίος καιρός...
Βρέχει και δεν περπατάει κανείς...ΗΣΥΧΙΑ...
τί ωραία λέξη..Τόσο ακλόνιτη,τόσο δυνατή και συγχρόνως ονειρική...
Είμαι ερωτευμένη και με αυτήν την λέξη...
Τίναξα τα μαλλιά μου και κάθησα στο μπλε τραπέζακι μου...
Άκουγα διαρκώς μελωδίες πιάνου ,αγαπημένε μου Υαnn Tiersen!
Ας πιω μια γουλιά κόκκινο κρασί κι ύστερα να μελαγχολήσω με εκείνο το σκούρο μπλε της θάλασσας.
Πόσο τυχερή νιώθω που το παλάτι μου είναι χτισμένο ώστε να βλέπει θάλλασσα......
Ήρθες πάλι...Σεπτέμβρη μου,φορώντας έναν σκούφο στο κεφάλι και ένα κοραλλί κασκόλ στο λαιμό...
ήρθες ακάλεστος.Χωρίς να χτυπήσεις ούτε καν την πόρτα μου,να ρωτήσεις αν δέχομαι επισκέψεις.
Ούτε ένα γλυκό,ούτε ένα λουλουδάκι δεν κρατούσες για να με ξεγελάσεις...
θα σε απογοητεύσω...εγώ σε περίμενα -με νοσταλγία-...
Βλέπεις φοβάμαι τα καλοκαιρια και τις θάλασσες...
EΣΕΝΑ όμως σε καρτερούσα ...
Έχω κουραστεί πλέον να κολυμπάω ...ΛΑΧΤΑΡΗΣΑ γη!
Έχω κουραστεί να ξαπλώνω στην αμμωδιά & να μαζεύω κοχύλια για σκουλαρίκια...!
Μπες και φέρε ανέμους και βροχές και πολύ κρύο μη ξεχάσεις...
Μου έκλεισες το μάτι και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν ...Πώς μίκρυναν οι μέρες μου από τότε...
Πέρασες δίπλα μου...Μύριζες όπως εκείνο το λουλούδι της βεράντας μου...
την αγαπημένη μου γαρδενια...
ΠΕΡΙΜΕΝΕ > Πάω να φέρω ένα αδιάβροχο και για σένα...
Πάμε στις γωνιές μου τις γνώριμες...
πάμε να χαθούμε στο χθες και να χαθούμε με τις ώρες...
Θα σου μάθω όλα μου τα μυστικά,όλες μου τις αλήθειες και όλα μου τα ψέματα..
Βάλε το αδιάβροχο σου και πάμε να χορέψουμε δίπλα-δίπλα...
Μόνο αυτό θέλω .Δε σου ζητάω περισσότερα .Το 'χω ανάγκη...
Εγώ δεν σε φοβάμαι,δεν θα κρυφτώ σε κάποιο λαγούμι ζεστό όπως όλοι...
εγώ θα βγω μαζί σου και θα περπατήσουμε νύχτες ατελείωτες στο χάος του εαυτού μου...
Θα φορέσω εκείνο το κόκκινο κραγιόν μου και θα ερθω να σε φιλήσω ...
Θα πιω στάλα στάλα τις σταγόνες βροχής που κάθησαν στα χείλη σου...
ΕΔΩΩΩ ...Ας καθήσουμε εδώώώ...είναι κάποιες νύχτες που τ'αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.
Είναι κάποιες νύχτες ,σαν κι αυτή που τα πάντα σιγοτραγουδούν.
Ειν'αυτές οι νύχτες τελικά που βλέπεις καθαρά το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Πώς ξεθώριασαν αυτές οι σελίδες από τότε που σταμάτησα να γράφω
Νόμιζα πως θα βρω την λύτρωση μέσω άλλων πραμάτων
αλλά δυστυχώς το καλοκαίρι με ξεγέλασε
τελικά η λύτρωση για εμένα είναι η μουσική και η γραφή μου...
Τώρα όμως επέστρεψα με νέες εμπειρίες στον σάκο μου,νέα παραμύθια στην καρδιά μου,και νέους ανθρώπους στο μυαλό μου.
** ακούγοντας αυτό :

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ! :-((
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΜΟΥ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ...
ΤΩΡΑ ΧΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ .... :-(

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Πήγε δύο η ώρα...
Πόσο γρήγορα πέρασε από την στιγμή που άναψα τη λάμπα και κάθησα εδώ να σου γράψω...
Σου γράφω ασταμάτητα...Γράφω με μανία άπειρες σελίδες...μετά τις σκίζω ,ξανά και ξανά...
Πόσα θέλω να σου πω...πόσα θέλω να σου τάξω ...αλλά έπειτα θέλω να τα πάρω όλα πίσω...
Απομακρύνομαι από τον κόσμο και πάλι σου γράφω.Ποτέ ο κόσμος δε καταλαβε τις σκέψεις μου,τι έκρυβαν τα τόσα άσπρα ή τόσο μουτζουρωμένα φύλλα εκείνου του μπλε τραπεζιού.
Σε εκείνο το μπλε τραπεζάκι της βεράντας που τόσο λάτρεψα...που τόσα βράδυα με άντεχε με κλάματα και με γέλια...Καμιά φορά κλέινω τα μάτια και μιλάω με τους αγγέλους μου.Μην απορείς...Και αυτοί νιώθουν κάποτε την επιθυμία να σου μιλήσουν ...
Δυστυχώς δε μπορούν να ζήσουν μαζί μας...Η μοίρα τα τοποθέτησε εκεί ψηλά,το ένα δίπλα στο άλλο για να τους μιλάμε,πότε με δάκρυα και πότε με λέξεις!
Κάθομαι και περιμένω στη σιωπή...Αν κάτι μπορεί να συμβεί...αν έχει κάτι κάποιος να μου πει...
κάτι...οτιδήποτε...Τίποταααα...Και εσύ ακόμη να φανείς...
Αργείς?Κι εσύ αργείς. Μ’ ακούς;
Αργείς
Κάνει κρύο...κάπου θα βρω να κρυφτώ...
Θα σ΄αγαπώ κι όταν νυχτώνει θα σου γράφω...και ύστερα θα κλαίω...
κι αν κάτσω πάλι να σου γράψω θα νοσταλγήσω τα παλιά...
σάμπως προκειται τίποτα να αλλάξει;;;
ή μήπως θα ανοίξω τις κουρτίνες μου το πρωί και θα έχει χαθεί το γκρι του ουρανού;
...ουρανέ μου....Μέσα στα χέρια σου μικραίνει ο χρόνος...
Αυτό το κυανό που έχεις στα μάτια σου μπορώ να το δω μόνο στο βαθύ πρωινό που στοιχειώνεται στο παραθύρι μου...
...ανάσα μου ...Της γης την μυρωδιά εσύ την έχεις.Της γης που μόλις μούλιασε το χώμα απ'τη βροχή...
...μάτια μου ... πόσο νοσταλγώ ένα χειμωνιάτικο πρωινό να σε ξυπνήσω για να δεις τη βροχή που
ξεπλένει τις παλιές μέρες σου ...να σφίξω το χέρι σου στους παγωμένους δρόμους και να
διαβαίνουμε χωρίς φόβους...να μάθω την ιστορία σου,τις μυρωδιές και τις γεύσεις σου...Να χορέψω
στη μουσική του φιλιού σου και να κλάψω γύρω από την ποιήση των ματιών σου...κι ύστερα να
αποκοιμηθώ στην τόσο ζεστή αγκαλιά σου...
...κεφτεδάκο μου ... ξέχασα και το όνομα μου...τί ειρωνία...και τώρα ξεχνάω και το δικό σου...
και ύστερα κάποιο άλλο όνομα θα βρεθεί...
μη ρωτάς τίποτα άλλο...
Βλέπεις δε μου είπες ποτέ οτι σου είμαι πολύτιμη...δε το ένιωσες ρε γαμώτο...
Σε ένα στριμωγμένο μπλε τραπεζάκι πάνω, φωτογραφίες σε κορνίζες αλλά και μόνες, τσαλακωμένες, στηριγμένες πάνω στις άλλες, με τις κορνίζες...
δύο και μισή...πώς πέρασε η ώρα ...
δύο και μισή ... πώς πέρασαν τα χρόνια ...

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

"ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ"

Θέλω ακόμα μια βόλτα
έχουμε ζήσει τόσα μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
στου Αιγαίου το γλυκό θαλασσί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
στης ζωής μας τα μεγάλα γιατί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
να κανουμε μαζί
Θέλω ακόμα μια στροφή
να χορέψουμε μαζί
Θέλω ακόμα έναν καφέ
στο ξημέρωμα στο μπλε
Θέλω ακόμα μια βόλτα
έχουμε ζήσει τόσα μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
φεύγω μόνη,να γυρνάμε μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
στα μεγάλα μας γιατί
Θέλω ακόμα μια στροφή
να χορέψουμε μαζί
Θέλω ακόμα έναν καφέ
στο ξημέρωμα στο μπλε
----thelw apla mia volta.. kserw oti mporw na tin exw.. alla ponaei epeidi kserw oti de tha gyrisoume mazi..---
ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ + ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ * ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ *
Μία βόλτα ,μία βόλτα και τίποτα άλλο...
πόσο μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο μία βόλτα των πέντε λεπτών;
πόσο μπορεί να σε γεμίσει ένα γέλιο του ενός λεπτού;
πόσο μπορεί να σε κάνει να πετάξεις ένα χαμόγελο του ενός δευτερολέπτου;
πόσο μπορεί να σε αλλάξει ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο;
ποσο μπορεί άραγε;;;
Α)πολύ ;...
Β)λίγο ;...
Γ)καθόλου...;
Μελαχρινό μου πρόσωπο...
Μέσα στα χέρια σου μικραίνει ο χρόνος...
...Κανείς δεν θέλει να κρατήσει σφιχτά το χέρι του άλλου
κοιτώντας τον στα μάτια για πολύ.Αμηχανία;Λάθος κινήσεις;
Σωστές λέξεις;Ανάσες αμφισβητήσιμες;
Μία βόλτα που τα βήματα μας τα μετρούσα...
λίγα βήματα,μικρά και γρήγορα...
Λίγες φορές σε κοίταξα
κάτι είχε ο τρόπος που χαμήλωναν τα μάτια σου...
--τα μάτια σου,το μυαλό σου,τη σκέψη σου...λίγες φορές τα"έπιασα"...
η σκέψη σου ολισθηρή,νερό,κρύσταλλο,υδράργυρος...άπιαστη--
Τα πέντε αυτά λεπτά τελείωσαν όπως ένα ανοιγόκλειμα των ματιών
Προχώρησα ως την άκρη...εκεί όπου οι δρόμοι μας χώριζαν.
Ήθελα να σου πω τόσα πολλά...
ήθελα να σου πω πως...
χάρηκα που σε είδα,
χάρηκα που σε άκουσα,
χάρηκα που σε ένιωσα δίπλα μου έστω και για λίγο,
χάρηκα που μετά από τόσο καιρό είσαι ο ίδιος άνθρωπος που γνώρισα ένα χειμωνιάτικο πρωί πριν 2 χρονια σχεδόν...
όμως...
το μόνο που είπα ήταν... τα λέμε,γεία(...έγραψα πάλι)
...και έφυγα!ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΦΥΓΕΣ...(το ήξερα)
γύρισα πίσω να σε δω αλλά είχες ήδη φύγει...
Η υπόλοιπη βραδιά μου κύλησε ήρεμα,με πολλά αστεία,γέλια και μουσική.
Αυτή η πεντάλεπτη βόλτα έδωσε άλλη νότα σε μία απ' τις πολλές καθημερινές μου βραδιές!
ΤΕΛΙΚΑ : ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
(Πάντα ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ)
****Λαχταρώ μια νύχτα καλοκαιριού να πάμε μία ατελείωτη βόλτα
(όπου να 'ναι,μη με ρωτάς)
να ξεφύγουμε λιγο από όλους και από όλα
(για σένα μάτια μου)

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Το γλυκό της το παιδί

Κι αν αυτή γιορτάζει και δώρο δεν της πήρα
κι αν μ' αγαπάει κι εγώ την τυραννώ
κι αν πολλά μου δίνει και λίγα μου ζητάει εγώ
Κι αν μ' έχει γεννήσει κι είμαι 1,60
κι αν της φωνάζω που είμαι κοντός
κι αν καμμιά φορά στο σπίτι δεν τρώω
έτσι κι αλλιώς
Ένα δώρο σε μια όμορφη γυναίκα
που χει κάνει το πιο ωραίο παιδί της χαρίζω
κι αν δακρύζω δε μ' αρέσει
είναι πολλή
η αγάπη που χει δώσει
Μα το ωραίο της παιδί δε θα τη προδώσει
πριν παλαβώσει θα της πει σ' αγαπώ
κι αυτή θα το φιλήσει και θα πει
το γλυκό μου το παιδί
Κι αν το δωμάτιο μου είναι αχούρι
κι αν καμμιά φορά φέρνω κακούς βαθμούς
κι αν συνέχεια σπάω τα σπυράκια στη μούρη
αυτούς
Ν' ακούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν και της το τραγουδούν
Αυτούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν σε κασέτα
στ' αυτοκίνητο το βάζουν
Και το πρωί όταν τ' ακούσει
πριν δουλέψει νυσταγμένη θα σκεφτεί
το γλυκό μου το παιδί
Το τραγούδι αυτό έχει ξεχωριστή,σπάνια σημασία για εμένα...
Προσπαθώ εδώ και ώρα να σκεφτώ αν έχω ξανακούσει τόσο γλυκό τραγούδι.
Σκεφτείτε λίγο...δεν υπάρχει άλλο τραγούδι έστω με το ίδιο περιεχόμενο.
Το άκουσα παλιά αυτό το κομμάτι,καθολού γνωστό...δεν ήξερα καν οτι υπάρχει...
αλλά απο κείνη την μέρα,κάθε φορά που νιώθω μοναξιά,θυμό ή απογοήτευση -λόγο κάποιου τσακωμού με την "όμορφη γυναίκα"-το ακούω και μπορώ να πω πως με ηρεμεί,με ταξιδεύει και με κάνει να ξεχνάω τα πάντα...
Της το ηχογράφησα για την γιορτή της Μητέρας και σκέφτομαι να της το γράψω σε cd να το ακούει όταν εγώ θα είμαι μακρυά της-αν και λίγο αργά-
Πόσο στεναχωριέται τώρα που φεύγω...
Είναι προτιμότερο να αγωνίζεσαι μάταια παρά να ζεις μάταια,μου λέει.ΦΥΓΕ κ εγώ είμαι εδώ.
Όταν ήσουν μικρή ήμουν μπροστά σου,σε προστάτευα...αργότερα προχωρούσα δίπλα σου,συνοδηπόρος στο ταξίδι σου...τώρα μεγάλωσες και θα είμαι πίσω σου να σε σηκώνω κάθε φορά που θα πέφτεις,μου είπε μια πανσέληνη νύχτα καλοκαιριού.
Αυτήν την "όμορφη γυναίκα" πόσες φορές την έβρισα;πόσες φορές την κατηγόρησα;την έκανα να δακρύσει,να πονέσει;Πολλές...
Πόσες φορές,όμως,της είπα σ'αγαπώ;σε χρειάζομαι;σε 'χω ανάγκη;σ'ευχαριστώ για όλα;Ελάχιστες...
Πόλλα πράγματα μένουν μέσα μας στη σιωπή,συνήθως τα καλά.Γιατί τα άσχημα πιο εύκολα βγαίνουν απ'το στόμα μας.Σημασία έχει όμως τί νιώθει κανείς στην σιωπή του.Το ξαναλέω.
Πολλά μου έχεις δώσει...λίγα ζητάς!
Τα ναι μου,τα οχι μου...όλα τα υπομένεις...
Λυπάμαι που ποτέ δε μπόρεσα να βρω λέξεις να σου πω πόσο σημαντική είσαι για εμένα...
Ειλικρινά λυπάμαι ...
Το τραγούδι αυτό στο αφιερώνω με όλη μου την αγάπη και το σεβάσμο μου...
Άλλωστε στο ΄χω ξαναπεί...ό,τι είναι ανόητο να λέγεται αξίζει να γίνεται τραγούδι!!!
Ευχαριστούμε και σένα Ζακ!!!
<<το χρυσό σου τερατάκι>>,όπως με λες!
Τεράστιο κομμάτι - τελικά υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη γ@μόχωρα!

"""Πως άλλωστε έναν έρωτα καινούργιο μπορείς να ντύσεις μ’ ένα ρούχο φορεμένο π’ άφησε πίσω του κάποιος περαστικός;…"""

Αυτός ο περαστικός έρωτας,πόσο μας έχει βασανίσει...
Περαστικός αλλά ύστερα διαρκείας.
Άφησε και το ρούχο του πίσω,για να τον θυμώμαστε,να μην τον ξεχάσουμε ποτέ.
Να το ακουμπάς,να το μυρίζεις ξανά κ ξανά για μέρες και βράδυα ατελείωτα.
Πώς να αντικαταστήσεις αυτόν τον ξένο που κυρίευσαι τον νου σου;
Πώς να αντικαταστήσεις αυτόν τον ξένο που στοιχειώνει τη σκέψη σου για χρόνια;
πώς θα το κάνεις όταν ο νέος έρωτας φορά μεγάλυτερο νούμερο και δε χωρά στο ρούχο του "περαστικού" που εσύ τόσο λάτρεψες?
Δοκιμαζεις το ρούχο αυτό σε πολλά κορμιά σε κανένα όμως μέχρι στιγμής δεν ταιριάζει.
Λυπάσαι γιατί ήταν το ιδανικό για σένα.Το νούμερο σου,που λέμε.
Αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να συμβιβαστείς και να ψαξεις για άλλο ρούχο που μπορεί να σου πηγαίνει.
Το βρίσκεις...το φοράς...αλλα παντα μαζι σου κουβαλάς το παλιό ρούχο που τόσο λάτρεψες.
Ποίος μπορεί να πει πως είναι εύκολο να πετάξεις το αγαπημένο σου ρούχο???
comment:Ένας Φίλος χθες μου είπε
πως ο έρωτας μπαίνει σε δοχεία
Πάντα κρατάμε το προηγούμενο δοχείο
αλλα μόλις αυτό αδειάσει απ'τον έρωτα αξίζει να δημιουργήσουμε
ενα νέο δοχείο για τον καινούριο μας έρωτα
και οχι να βρούμε εναν νέο έρωτα στα μέτρα του παλιού δοχείου...
δε πρεπει να ελπιζουμε οτι θα βρουμε τον έρωτα με τις ίδιες διαστάσεις!
ΧΑΜΕΝΟ ΡΟΥΧΟ - ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

"ΦΟΒΑΜΑΙ"

"ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ"
...Έτσι ζω ...
προκαταβολικά το παρελθόν
και με δυο γυμνά καλώδια
γυμνά χέριαααα
αγκαλιάζω τα ψηλά σου βόλτ
για στερνή φορά...
ΦΟΒΑΜΑΙ
Ποιός είναι αυτός που δε φοβάται;
Ποιοί είναι οι φόβοι σας;
Τους αντιμετωπίζεται?
εγώ ΦΟΒΑΜΑΙ... και είναι ένας φόβος που με τυλίγει σαν πύθωνας,λαίμαργα.
Φοβόμουν πάντα μην τους χάσω...ποιος δε φοβάται άλλωστε την εγκατάληψη;
Φοβόμουν μη μ'εγκαταλείψουν όλοι,αν δε πήγαινα με τα νερά τους.
Φοβόμουν την τιμωρία.Τον Θεό.Τα βλέματα κάποιον ανθρώπων που ρίχνουν παραγάδι στην ψυχή.
Φοβόμουν τα σκοτάδια.Τα ένοχα βήματα.Τις αβάσταχτες σιωπές.Τις ώρες που κόντευε να ξημερώσει και το ξημέρωμα αργούσε.
Φοβόμουν τις απειλές,αυτές που φτεροκοπούσαν πάνω απ'το κεφάλι μου και έκραζαν αδιάκοπα...
Φοβόμουν και ΦΟΒΑΜΑΙ .....

ΟΛΟ Μ'ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ Σ'ΑΦΗΣΩ

"Αγάπης φως της γης ταξίδια
μαύρα παράξενα παιχνίδια
στο φως του ήλιου θα ακουμπήσω
το καλοκαίρι να μυρίσω
μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω
μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
όσο αγαπάω μένω πίσω
κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω"
comments: Πόσες φορές κλάψαμε με τα τραγούδια τους;Πόσες φορές ακούσαμε τα πιο ερωτικά τους κομμάτια;Πόσες φορές βάλαμε τον δίσκο τους να παίζει όταν είμασταν ερωτευμένοι,πληγωμένοι και μελαγχολικοί;
Το τραγούδι αυτό λέει: όσο αγαπάω μένω πίσω κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω
Πολλές οι φορές που μένουμε πίσω για άτομα...άτομα που αγαπάμε αλλα μάλλον αυτά ποτέ δε μας αγάπησαν...
Άλλες φορές <<μας αφήνουν>> και τότε καταρρέουμε...
Τόσο ερημιά,τόσο τραγούδι,τόσο σκοτάδι.................
mallon prepei na se afhsw na xatheis,mazi me ton hxo,autou tou uperoxou tragoudiou

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΥΑΛΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ"

..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη ,να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.
Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή,μες στο μυαλό σου.
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις,μόνο για χάρη του.
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις
Μου λείπει η Δόμνα μου,εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.
Μα σίγουρα,δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.
Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.
Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό,έστω στην άκρη των μαλλιών...
Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;
Τόσο δύσκολα;

<<οι αγάπες είναι όπως τα μανιτάρια.Δεν είναι βέβαιος κανείς για το είδος τους παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά>>(Κουρτελίν)

.....
Εγώ μόνο να κρύβομαι ήξερα καλά !
Να κρύβομαι και να φεύγω(να διαφεύγω είναι μάλλον το σωστό)
Πώς μπορώ να δώσω ευκαιρίες σε άτομα όταν το μόνο που ήθελα ήταν να ξεφευγω?
Η αγάπη θέλει άλλο χειρισμό.Θέλει να της στρώσεις μέσα σου να χουλιάσει.Να αφεθείς,να χαλαρώσεις,να την εμπιστευθείς!
Εγώ όσους με νοιάστηκαν τους είχα πάντα να στέκονται στο κατώφλη της ψυχής μου και να περιμένουν μες στο κρύο,στη ζέστη...μέρα νύχτα!
Να ξεροσταλιάζουν στο έμπα της ψυχής μου αμήχανοι,να τρώνε τα νύχια τους.
Πώς άλλωστε έναν έρωτα καινούργιο μπορείς να ντύσεις μ'ένα φόρεμα που άφησε πίσω του κάποιος περαστικός;
Δε μου είπε κανείς οτι πρέπει να κανω <<ψιτ ψιτ>> για να περάσει η αγάπη μέσα,να της κλείσω το μάτι για να καταλάβει πως την έχω ανάγκη!
Και ετσι,εγώ και η αγάπη δε φιληθήκαμε ποτέ στο στόμα.Δεν αγκαλιαστήκαμε ποτέ.Το μόνο που ήξερα ήταν να την φαντάζομαι,να την ονειρεύομαι,να την καρτεράω στην πορτα μου με ενα κόκκινο μακρύ φουστάνι...ήταν αυτο το νεύμα.
Αλλά χωρίς εκείνο το νευματάκι?Χωρίς εκείνο το <<ψιτ ψιτ,έλα μέσα>>;Γίνεται δουλειά;
Πως μπορείς να βρεις την αγάπη μέσα στα σκόρπια βλέματα των άλλων;Πώς να την βρεις που φευγει πριν καλα τελείωσει η παράσταση;Υπάρχει άραγε υπερβατική αγάπη;Αυτη που ντύνει την καρδιά με κόκκινο βελούδο,αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη,αυτή που ξεπερνάει τα "πρέπει"και τα "δεν"...αυτή που δε βγαίνει απ'το στόμα αλλα ξεχύνεται από την αφή και την ανάσα.Τελικά είμαι όπως με λες...αλλόκοτη,περίεργη.Με ρώτησες:ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ?
Τί να σου έλεγα;Πως προτιμούσα την μοναξιά μου;Θα χιχίριζες πιο δυνατά.Πως τον έρωτα τον θέλω μόνο για να κρατά ένα σφυρί να μου τσακίσει το κρανίο?Εκεί είναι που θα μου έδινες και μια μούτζα!Τί να σου έλεγα?πως ήθελα να χωθώ στην κουβέρτα μου και να βάλω τα κλάματα;
πως δεν ήξερα τί ήθελα;Εγώ δεν έμαθα ποτέ στη ζωή μου τί ακριβως ζητώ.Ίσως όλα,ίσως τίποτα...ίσως εμένα που είχα κλειστεί μέσα σε ένα στρείδι,προσπαθώντας μάταια ν'ανακαλύψω το μαργαριτάρι .
"...εγώ δε ζώ εδώ..ζω όπου ξεχνιέμαι ...."
ΣΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΩ ...
Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ'αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδω και εγω δε ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ'αγαπάς!
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ
Drrriiin Drrriiin Den to sikwnei..
Αυτό που θα ήθελα απόψε ,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δε ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα ήθελ απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του και να κλάψω.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.Να κλάψω για όλα.Για όσα αγάπησα.Για όσα ονειρεύτηκα.Για όσα ένιωσα.Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν.Για όσα με πρόδωσαν.Για όσα με χαράκωσαν.Για όσα με θανάτωσαν . Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του,να μου πει ψιθυριστά:<<μη κλαις>>.
Μόνο αυτό.Τίποτ' άλλο.
Μη κλαις.Μόνο αυτο...

ΑΣ ΣΥΣΤΗΘΟΥΜΕ ...

Νύχτες πανσέληνες, απέριττες, ατόφιες, νύχτες καλοκαιριού…
Πολλές οι φορές που προσπάθησα να γράψω...λίγες αυτές που τα κατάφερα.
Μπορεί να ήταν η μικρή ηλικεία,μπορεί η ανωριμότητα της ...μπορεί εγω η ίδια.
Τελευταία στο μυαλό μου επικρατεί μια αναρχία σκέψεων και οι λέξεις μοιάζουν με παιδιά που δε μπορείς να τα μαζέψεις από το κυνηγητό που παίζουν .
Πώς μπορώ να κρατήσω τόσες σκέψεις και τόσες αναμνήσεις στο μυαλό μου;
Ήρθε η ώρα να ερευνήσω τις σκέψεις μου,να τις αποτυπώσω σε χαρτί και ύστερα να τις πληκτρολογήσω. Ήρθε η ώρα πιστευω...είναι κ η καταλληλότερη στιγμή της ζωής μου...
Ύστερα από έναν μεγάλο αγώνα πρέπει να καταγράφονται τα υπέρ κ τα κατά,τα σωστά και τα λάθη...αυτά που στο τέλος έμειναν ή αυτά που χάθηκαν.Μπορεί να είμαι ένας άνθρωπος της σιωπής αλλά σημασία έχουν αυτά που νιώθει κανείς στη σιωπή του...
Είμαι η Έλενα και γουστάρω τρομερά που γραφω ... λευκό μου γιασεμί !!!
( http://www.youtube.com/watch?v=PGOc49vL5g8 )