"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

ΝΑΑΑΑΑΑΑ γιατί αγαπώ τους φίλους μου

Η Michaela Damilaki MY WHITE YASMINE........:) ta leei ola pisteuw!!!! to latreuw k mazi me auto akoma pio polu latreuw esena!!!!! :)
to pio gluko k hsuxo party animal p exw gnwrisei!!!!!
h pio glukia aderfh p 8a mporousa na xw pote!!!!
h pio omorfh k fatsa psuxo8erapeutriaaaa.... p pa8ainei sok me auta p ths lew k panta m upen8imizei ta swsta bhmmata!!!!! 8elei kopo alla eimai se kalo dromo koukli mmm!!!!!
p thn akouw na milaei k me tn logo ths!!!
p mporei na nai toso makrua alla einai akoma pio konta m!!!!
p panta 8a thn agapw toso polu!!!
de 8a 3exasw pote ma pote to mpougelo mpuras p eixame kanei!!!! pantou k panta h fwtografikh mhxanh uparxei gia na apo8anatisteis tis pio uperoxes stigmes mas!!!
de 8a 3exasw pote auta ta logia.....:

 
Όσο είμαι δίπλα σας περπατάω

Όσο περπατάω μεγαλώνω
Όσο μεγαλώνω μισώ τις λέξεις
Όσο μισώ τις λέξεις …
Θα αναζητώ την αγκαλιά σας 
H DIKH M PANTWS AGKALIA 8A NAI PANTA OLODIKH S!!!!♥ ♥ ♥


*θα μαι δίπλα σου όποτε με θες..... για χρόνια που θα μαστε μακρυα ....
ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ !& ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙς !!

/ΦΩΤΟ:ΣΕΡΡΕΣ









ζωή & ΘΑΝΑΤΟΣ

ο Θάνατος & η Ζωή 

είναι ένα ζευγάρι από την ώρα ύπαρξης ενός ανθρώπου και τίποτε δεν είναι άφθαρτο ή παντοτινό .
Τη μια μέρα είσαι εκεί και περπατάς και την άλλη είσαι ένα άψυχο κουφάρι κάτω από το χώμα,τροφή για σκουλήκια .


*/Υπαρχουν πολλοι δρομοι για εναν αν8ρωπο, αλλα ο πραγματικος δικος του δρομος ειναι αυτος που, αν τον ακολουθησει, ο ποθος του μεγαλωνει.


#Τις τελευταίες μέρες πολύ μιλάω για τον θάνατο.προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως παίρνει τους αγαπημένους μου .
_τελικά ΝΙΚΗΣΕ (προς το παρών βέβαια )

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΝΑ
 ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΜΑΙ 


Λίγες μέρες μακρυά από αυτούς που αγαπώ ....
Αναγκαστικές & βασανιστικές ίσως !
Μάλλον χρειάζομαι λίγη απομόνωση/
για να 'μαι κοντά σ'αυτούς που μ'έχουν ανάγκη


ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ....


ΝΑ ΜΕ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ....


*ελπίζω όταν επιστρέψω να σας βρω εδώ και να μην έχει αλλάξει τίποτα!

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

θεσσσσ/



θες... 
Με δύναμη, με λαχτάρα, με αγριάδα. 
Με θυμό, με οργή, με αθωότητα. 
Να πνίξεις τη σιωπή μου και να μου δώσεις λόγο να φωνάξω...

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

κάτι παλιά ... **αναρωτιώσουν τότε τί έγραφα ....



_τί είναι αγάπη για σένα δηλαδή ?
…._να μην μπορείς ούτε στιγμή να ξεχάσεις την ύπαρξη αυτού που αγαπάς.να πιστέψεις βαθιά μέσα σου πως είναι ο ΕΝΑΣ πως άλλος δεν θα υπάρξει. να μην περάσει μέρα που να μην σου λείπει το άγγιγμα του. 
Αν δεν είναι αυτό αγάπη τότε τί είναι;
Να πιστέψεις από την πρώτη στιγμή που τον είδες πως .... αγάπησες ~
_όχι. δεν το σκέφτομαι. είμαι ρεαλιστής αγάπη μου*\σε γείωσα τώρα Ε?
& εγώ κάθε φορά να δένομαι πρώτη .
τι ειρωνεία όμως ε ?????? 

^κ ποίος ο Θεός ? 
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ «ΜΗ» ΠΙΣΤΕΥΩ

*** γιατί εκείνο το βράδυ ευχήθηκα να μην είχα ερωτευτεί,να μην είχα πει τίποτα !!
ΤΟ ΧΑΖΟ ΣΟΥ ΜΙΚΡΟ ΤΙΠΟΤΑΚΙ !! 

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΠΛΑΝΑΤΑΙ Σ'ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ.................

(Κοινώς....ζεις στην κοσμάρα σου. Δηλαδή,μέσα στο ψέμα.
Προτιμώ το ψέμα από την αποστειρωμένη ειλικρίνεια.Αλλά το ψέμα με φτερά.
Όχι με τρίχες κάμπιας.)

Καμία ζωή δε μοίαζει με την άλλη.

Μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ.

Θέλω να ξέρεις πως σ'αγαπούσα όλη μου τη ζωή.

Σε αγαπούσα προτού σε γνωρίσω .

Είσαι κομμάτι του εαυτού μου.

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Επειδή πέρασα πολύ όμορφα..


επειδή χαίρομαι που σε γνώρισα..


επειδή είσαι τόσο σ
πάνιος άνθρωπος..


επειδή ένιωσα σαν να σε ήξερα από πάντα..


επειδή με συγκίνησες με το δώρο σου..


επειδή είπες και έκανες ότι υποσχέθηκες..


επειδή ήσουν εκεί ολόκληρος..


επειδή υπάρχουν μέσα μου λιγότερες λέξεις απ' όσες σου αξίζουν..


μόνο μία θα σου γράψω τώρα, εδώ:
σ' ευχαριστώ! 
για όλα !!!!

ΠΑΝΤΑ ως το κόκαλο αγαπούσα ως της ψυχής μου τον βυθό /

Δώδεκα και μισή.
Γρήγορα πέρασε η ώρα απ’ της εννιά που άναψα την λάμπα,και κάθισα εδώ.
Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,και χωρίς να μιλώ.
Με ποιόνα να μιλήσω κατάμονη μέσα στο σπίτι αυτό.
Σου γράφω ασταμάτητα...
Γεμίζω με μανία άπειρες σελίδες, μετά τα σκίζω, μετά πάλι και πάλι.
Θέλω να σου τάξω τα πάντα κι έπειτα να τα πάρω όλα πίσω.
Απομακρύνομαι από τον κόσμο και σου γράφω.
Σου γράφω για να μην ξεχνάς πως σ' αγαπώ...
Κάθομαι και περιμένω στη σιωπή...
Αν μπορεί κάτι να βγει...
Αν έχει κάτι να μου πει... Μια φωνή... Οτιδήποτε.
Τίποτα...
Και που είμαι εδώ, και που δεν είμαι, το ίδιο πράγμα.
Καλοκαίρι έξω, χειμώνας μέσα.
Ότι κι αν πω, όσα κι αν πω χαμένα πάνε...
Πληγώνονται οι λέξεις και τα συναισθήματα. Και πάλι σωπαίνουν.
Όλα...
Οι ώρες περνούν, σα μικρά παιδιά τρέχουν στην αγκαλιά του παρελθόντος, όπως κάποτε έτρεχες κι εσύ σε μένα...
Σα μικρό παιδί...
Ξέρεις... Δεν αξίζω τα φτερά. Αν δεν μπορώ να σ' αγκαλιάζω με αυτά, ειν' άχρηστα. 
Δεν έχεις καταλάβει... Ούτε κι εγώ. 
Αλλά ήθελα πάντα να είμαι εδώ. 
Εδώ. Όχι εκεί.
αν θυμάσαι, κάποτε είχες καθήσει πλάι μου. Κι είχα δει τ' Αστέρι μου από κοντά. Αγκάλιασα τη λάμψη και το σκοτάδι του. Προσπάθησα. Προσπαθώ. Το θέλησα. Το θέλω. Είδα. Ξέρω τι είδα. 
Το αληθινό σου είναι τόσο φτιαγμένο απ' όνειρο και λευκό.
 
Πφφ πάλι γράφω... Και τι σημασία έχει μου λες ότι λέω...

Αφού έτσι κι αλλιώς...
Είναι απλά συναισθήματα.
Είναι απλά μουσική.
Είναι απλά λόγια.
Κι εγώ χειρότερη από κάθε προσδοκία...



Και αν κάτσω πάλι για να γράψω και νοσταλγίσω τα παλιά...
Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά...
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά...
Μήπως θα 'χει φύγει μακριά το γκρίζο
Έγινα ματαιόδοξη γι' άλλη μια φορά...
Δεν περιμένω τίποτα...
Απλά ήθελα κάπου να γράψω...
Και το χαρτί το φοβάμαι πια...

Δώδεκα κ μισή...πώς πέρασε η ώρα
Δώδεκα κ μισή...πώς πέρασαν τα χρόνια...




***********Το κείμενο αφιερώνεται Σ'ΕΚΕΙΝΟΥΣ που έχουν ξεχάσει τι θα πει άγγιγμα, αφή, ανάσα, επαφή. Τι σημαίνει ακουμπάω, αναστενάζω, βλέπω, κοιτάω.
Που δεν θέλουν να κάνουν μια κίνηση για να νιώσουν το κοντά, το μαζί. Που ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να ρισκάρουν, να μάθουν, να εξερευνήσουν, να βουτήξουν, να πετάξουν, να τυλίξουν τα χέρια τους γύρω από ένα κορμί.
Να βάλουν τα χείλη τους πάνω σε άλλα χείλη, να δώσουν χάδι. Αληθινό. Τρεμουλιαστό. Να θυμηθούν τι είναι ρίγος. Πραγματικός παλμός. Να σηκωθούν και να αναπνεύσουν...

αγαπημένο απόσπασμα απο τη Μαρία - Νεφέλη του Ελύτη



Μ.Ν.:  "Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου ΄λεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω". Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν - ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω - κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει..."

(Απόσπασμα από τη Μαρία-Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη που ακούγεται στη συλλογή Ανυπεράσπιστοι Έρωτες με τις φωνές της Τάνιας Τσανακλίδου και του Γιάννη Μπέζου)

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

όλες αυτές οι μέρες λερώνονται από το ίδιο συναίσθημα, κι ας κάνω πως δεν το βλέπω.


Οι Φίλοι μου μοιάζουν κάπως μακριά
Κάπως πολύ μακριά … (Χιλιόμετρα)
Μου μιλούν πάντα με προσοχή
Τους ακούω πάντα με περισσότερη
Λίγος ο χρόνος μαζί τους
Αλλά λίγος, υπέροχος Κ σύντομος
Μαθαίνω, Αλλάζω, εξελίσσομαι
Όσο είμαι δίπλα τους.
Στην αρχή ως επισκέπτες στην ζωή μου
Όχι επισκέπτες περιστασιακοί
Όχι επισκέπτες ξένοι
Στην αρχή δεν δίνεις τίποτα.
Φοβάσαι
Πρέπει να δώσεις κάτι.
Σημασία έχει να δίνεσαι …(πάντα το ξεχνάς)

*Θα φοράω πάντα το καλό μου το φόρεμα
και περιμένω κάποιο animal party να με ξεσηκώσει.
*θα έχω ένα χαζό γελάκι για τις διδυμούλες μου
*θα υπενθυμίζω τα βήματα στο κρητικάκι μου(ξέρεις εσύ)

Όσο είμαι δίπλα σας περπατάω
Όσο περπατάω μεγαλώνω
Όσο μεγαλώνω μισώ τις λέξεις
Όσο μισώ τις λέξεις …
Θα αναζητώ την αγκαλιά σας

#όσο έχω φίλους που με επικροτούν και με στηρίζουν ...
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΥΟ ΧΕΙΜΩΝΑ & ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΟΙΞΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΤΕ !