"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

"ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ"

Θέλω ακόμα μια βόλτα
έχουμε ζήσει τόσα μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
στου Αιγαίου το γλυκό θαλασσί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
στης ζωής μας τα μεγάλα γιατί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
να κανουμε μαζί
Θέλω ακόμα μια στροφή
να χορέψουμε μαζί
Θέλω ακόμα έναν καφέ
στο ξημέρωμα στο μπλε
Θέλω ακόμα μια βόλτα
έχουμε ζήσει τόσα μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
φεύγω μόνη,να γυρνάμε μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα
στα μεγάλα μας γιατί
Θέλω ακόμα μια στροφή
να χορέψουμε μαζί
Θέλω ακόμα έναν καφέ
στο ξημέρωμα στο μπλε
----thelw apla mia volta.. kserw oti mporw na tin exw.. alla ponaei epeidi kserw oti de tha gyrisoume mazi..---
ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ + ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ * ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ *
Μία βόλτα ,μία βόλτα και τίποτα άλλο...
πόσο μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο μία βόλτα των πέντε λεπτών;
πόσο μπορεί να σε γεμίσει ένα γέλιο του ενός λεπτού;
πόσο μπορεί να σε κάνει να πετάξεις ένα χαμόγελο του ενός δευτερολέπτου;
πόσο μπορεί να σε αλλάξει ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο;
ποσο μπορεί άραγε;;;
Α)πολύ ;...
Β)λίγο ;...
Γ)καθόλου...;
Μελαχρινό μου πρόσωπο...
Μέσα στα χέρια σου μικραίνει ο χρόνος...
...Κανείς δεν θέλει να κρατήσει σφιχτά το χέρι του άλλου
κοιτώντας τον στα μάτια για πολύ.Αμηχανία;Λάθος κινήσεις;
Σωστές λέξεις;Ανάσες αμφισβητήσιμες;
Μία βόλτα που τα βήματα μας τα μετρούσα...
λίγα βήματα,μικρά και γρήγορα...
Λίγες φορές σε κοίταξα
κάτι είχε ο τρόπος που χαμήλωναν τα μάτια σου...
--τα μάτια σου,το μυαλό σου,τη σκέψη σου...λίγες φορές τα"έπιασα"...
η σκέψη σου ολισθηρή,νερό,κρύσταλλο,υδράργυρος...άπιαστη--
Τα πέντε αυτά λεπτά τελείωσαν όπως ένα ανοιγόκλειμα των ματιών
Προχώρησα ως την άκρη...εκεί όπου οι δρόμοι μας χώριζαν.
Ήθελα να σου πω τόσα πολλά...
ήθελα να σου πω πως...
χάρηκα που σε είδα,
χάρηκα που σε άκουσα,
χάρηκα που σε ένιωσα δίπλα μου έστω και για λίγο,
χάρηκα που μετά από τόσο καιρό είσαι ο ίδιος άνθρωπος που γνώρισα ένα χειμωνιάτικο πρωί πριν 2 χρονια σχεδόν...
όμως...
το μόνο που είπα ήταν... τα λέμε,γεία(...έγραψα πάλι)
...και έφυγα!ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΦΥΓΕΣ...(το ήξερα)
γύρισα πίσω να σε δω αλλά είχες ήδη φύγει...
Η υπόλοιπη βραδιά μου κύλησε ήρεμα,με πολλά αστεία,γέλια και μουσική.
Αυτή η πεντάλεπτη βόλτα έδωσε άλλη νότα σε μία απ' τις πολλές καθημερινές μου βραδιές!
ΤΕΛΙΚΑ : ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
(Πάντα ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ)
****Λαχταρώ μια νύχτα καλοκαιριού να πάμε μία ατελείωτη βόλτα
(όπου να 'ναι,μη με ρωτάς)
να ξεφύγουμε λιγο από όλους και από όλα
(για σένα μάτια μου)

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Το γλυκό της το παιδί

Κι αν αυτή γιορτάζει και δώρο δεν της πήρα
κι αν μ' αγαπάει κι εγώ την τυραννώ
κι αν πολλά μου δίνει και λίγα μου ζητάει εγώ
Κι αν μ' έχει γεννήσει κι είμαι 1,60
κι αν της φωνάζω που είμαι κοντός
κι αν καμμιά φορά στο σπίτι δεν τρώω
έτσι κι αλλιώς
Ένα δώρο σε μια όμορφη γυναίκα
που χει κάνει το πιο ωραίο παιδί της χαρίζω
κι αν δακρύζω δε μ' αρέσει
είναι πολλή
η αγάπη που χει δώσει
Μα το ωραίο της παιδί δε θα τη προδώσει
πριν παλαβώσει θα της πει σ' αγαπώ
κι αυτή θα το φιλήσει και θα πει
το γλυκό μου το παιδί
Κι αν το δωμάτιο μου είναι αχούρι
κι αν καμμιά φορά φέρνω κακούς βαθμούς
κι αν συνέχεια σπάω τα σπυράκια στη μούρη
αυτούς
Ν' ακούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν και της το τραγουδούν
Αυτούς που έχουν μια κιθάρα
και στον κόσμο μια μαμά και την αγαπούν
κι άμα δε μπορούν να της το πουν
της το γράφουν σε κασέτα
στ' αυτοκίνητο το βάζουν
Και το πρωί όταν τ' ακούσει
πριν δουλέψει νυσταγμένη θα σκεφτεί
το γλυκό μου το παιδί
Το τραγούδι αυτό έχει ξεχωριστή,σπάνια σημασία για εμένα...
Προσπαθώ εδώ και ώρα να σκεφτώ αν έχω ξανακούσει τόσο γλυκό τραγούδι.
Σκεφτείτε λίγο...δεν υπάρχει άλλο τραγούδι έστω με το ίδιο περιεχόμενο.
Το άκουσα παλιά αυτό το κομμάτι,καθολού γνωστό...δεν ήξερα καν οτι υπάρχει...
αλλά απο κείνη την μέρα,κάθε φορά που νιώθω μοναξιά,θυμό ή απογοήτευση -λόγο κάποιου τσακωμού με την "όμορφη γυναίκα"-το ακούω και μπορώ να πω πως με ηρεμεί,με ταξιδεύει και με κάνει να ξεχνάω τα πάντα...
Της το ηχογράφησα για την γιορτή της Μητέρας και σκέφτομαι να της το γράψω σε cd να το ακούει όταν εγώ θα είμαι μακρυά της-αν και λίγο αργά-
Πόσο στεναχωριέται τώρα που φεύγω...
Είναι προτιμότερο να αγωνίζεσαι μάταια παρά να ζεις μάταια,μου λέει.ΦΥΓΕ κ εγώ είμαι εδώ.
Όταν ήσουν μικρή ήμουν μπροστά σου,σε προστάτευα...αργότερα προχωρούσα δίπλα σου,συνοδηπόρος στο ταξίδι σου...τώρα μεγάλωσες και θα είμαι πίσω σου να σε σηκώνω κάθε φορά που θα πέφτεις,μου είπε μια πανσέληνη νύχτα καλοκαιριού.
Αυτήν την "όμορφη γυναίκα" πόσες φορές την έβρισα;πόσες φορές την κατηγόρησα;την έκανα να δακρύσει,να πονέσει;Πολλές...
Πόσες φορές,όμως,της είπα σ'αγαπώ;σε χρειάζομαι;σε 'χω ανάγκη;σ'ευχαριστώ για όλα;Ελάχιστες...
Πόλλα πράγματα μένουν μέσα μας στη σιωπή,συνήθως τα καλά.Γιατί τα άσχημα πιο εύκολα βγαίνουν απ'το στόμα μας.Σημασία έχει όμως τί νιώθει κανείς στην σιωπή του.Το ξαναλέω.
Πολλά μου έχεις δώσει...λίγα ζητάς!
Τα ναι μου,τα οχι μου...όλα τα υπομένεις...
Λυπάμαι που ποτέ δε μπόρεσα να βρω λέξεις να σου πω πόσο σημαντική είσαι για εμένα...
Ειλικρινά λυπάμαι ...
Το τραγούδι αυτό στο αφιερώνω με όλη μου την αγάπη και το σεβάσμο μου...
Άλλωστε στο ΄χω ξαναπεί...ό,τι είναι ανόητο να λέγεται αξίζει να γίνεται τραγούδι!!!
Ευχαριστούμε και σένα Ζακ!!!
<<το χρυσό σου τερατάκι>>,όπως με λες!
Τεράστιο κομμάτι - τελικά υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη γ@μόχωρα!

"""Πως άλλωστε έναν έρωτα καινούργιο μπορείς να ντύσεις μ’ ένα ρούχο φορεμένο π’ άφησε πίσω του κάποιος περαστικός;…"""

Αυτός ο περαστικός έρωτας,πόσο μας έχει βασανίσει...
Περαστικός αλλά ύστερα διαρκείας.
Άφησε και το ρούχο του πίσω,για να τον θυμώμαστε,να μην τον ξεχάσουμε ποτέ.
Να το ακουμπάς,να το μυρίζεις ξανά κ ξανά για μέρες και βράδυα ατελείωτα.
Πώς να αντικαταστήσεις αυτόν τον ξένο που κυρίευσαι τον νου σου;
Πώς να αντικαταστήσεις αυτόν τον ξένο που στοιχειώνει τη σκέψη σου για χρόνια;
πώς θα το κάνεις όταν ο νέος έρωτας φορά μεγάλυτερο νούμερο και δε χωρά στο ρούχο του "περαστικού" που εσύ τόσο λάτρεψες?
Δοκιμαζεις το ρούχο αυτό σε πολλά κορμιά σε κανένα όμως μέχρι στιγμής δεν ταιριάζει.
Λυπάσαι γιατί ήταν το ιδανικό για σένα.Το νούμερο σου,που λέμε.
Αναρωτιέσαι μήπως πρέπει να συμβιβαστείς και να ψαξεις για άλλο ρούχο που μπορεί να σου πηγαίνει.
Το βρίσκεις...το φοράς...αλλα παντα μαζι σου κουβαλάς το παλιό ρούχο που τόσο λάτρεψες.
Ποίος μπορεί να πει πως είναι εύκολο να πετάξεις το αγαπημένο σου ρούχο???
comment:Ένας Φίλος χθες μου είπε
πως ο έρωτας μπαίνει σε δοχεία
Πάντα κρατάμε το προηγούμενο δοχείο
αλλα μόλις αυτό αδειάσει απ'τον έρωτα αξίζει να δημιουργήσουμε
ενα νέο δοχείο για τον καινούριο μας έρωτα
και οχι να βρούμε εναν νέο έρωτα στα μέτρα του παλιού δοχείου...
δε πρεπει να ελπιζουμε οτι θα βρουμε τον έρωτα με τις ίδιες διαστάσεις!
ΧΑΜΕΝΟ ΡΟΥΧΟ - ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

"ΦΟΒΑΜΑΙ"

"ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ"
...Έτσι ζω ...
προκαταβολικά το παρελθόν
και με δυο γυμνά καλώδια
γυμνά χέριαααα
αγκαλιάζω τα ψηλά σου βόλτ
για στερνή φορά...
ΦΟΒΑΜΑΙ
Ποιός είναι αυτός που δε φοβάται;
Ποιοί είναι οι φόβοι σας;
Τους αντιμετωπίζεται?
εγώ ΦΟΒΑΜΑΙ... και είναι ένας φόβος που με τυλίγει σαν πύθωνας,λαίμαργα.
Φοβόμουν πάντα μην τους χάσω...ποιος δε φοβάται άλλωστε την εγκατάληψη;
Φοβόμουν μη μ'εγκαταλείψουν όλοι,αν δε πήγαινα με τα νερά τους.
Φοβόμουν την τιμωρία.Τον Θεό.Τα βλέματα κάποιον ανθρώπων που ρίχνουν παραγάδι στην ψυχή.
Φοβόμουν τα σκοτάδια.Τα ένοχα βήματα.Τις αβάσταχτες σιωπές.Τις ώρες που κόντευε να ξημερώσει και το ξημέρωμα αργούσε.
Φοβόμουν τις απειλές,αυτές που φτεροκοπούσαν πάνω απ'το κεφάλι μου και έκραζαν αδιάκοπα...
Φοβόμουν και ΦΟΒΑΜΑΙ .....

ΟΛΟ Μ'ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ Σ'ΑΦΗΣΩ

"Αγάπης φως της γης ταξίδια
μαύρα παράξενα παιχνίδια
στο φως του ήλιου θα ακουμπήσω
το καλοκαίρι να μυρίσω
μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω
μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
όσο αγαπάω μένω πίσω
κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω"
comments: Πόσες φορές κλάψαμε με τα τραγούδια τους;Πόσες φορές ακούσαμε τα πιο ερωτικά τους κομμάτια;Πόσες φορές βάλαμε τον δίσκο τους να παίζει όταν είμασταν ερωτευμένοι,πληγωμένοι και μελαγχολικοί;
Το τραγούδι αυτό λέει: όσο αγαπάω μένω πίσω κι όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω
Πολλές οι φορές που μένουμε πίσω για άτομα...άτομα που αγαπάμε αλλα μάλλον αυτά ποτέ δε μας αγάπησαν...
Άλλες φορές <<μας αφήνουν>> και τότε καταρρέουμε...
Τόσο ερημιά,τόσο τραγούδι,τόσο σκοτάδι.................
mallon prepei na se afhsw na xatheis,mazi me ton hxo,autou tou uperoxou tragoudiou

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΥΑΛΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ"

..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη ,να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.
Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή,μες στο μυαλό σου.
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις,μόνο για χάρη του.
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις
Μου λείπει η Δόμνα μου,εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.
Μα σίγουρα,δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.
Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.
Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό,έστω στην άκρη των μαλλιών...
Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;
Τόσο δύσκολα;

<<οι αγάπες είναι όπως τα μανιτάρια.Δεν είναι βέβαιος κανείς για το είδος τους παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά>>(Κουρτελίν)

.....
Εγώ μόνο να κρύβομαι ήξερα καλά !
Να κρύβομαι και να φεύγω(να διαφεύγω είναι μάλλον το σωστό)
Πώς μπορώ να δώσω ευκαιρίες σε άτομα όταν το μόνο που ήθελα ήταν να ξεφευγω?
Η αγάπη θέλει άλλο χειρισμό.Θέλει να της στρώσεις μέσα σου να χουλιάσει.Να αφεθείς,να χαλαρώσεις,να την εμπιστευθείς!
Εγώ όσους με νοιάστηκαν τους είχα πάντα να στέκονται στο κατώφλη της ψυχής μου και να περιμένουν μες στο κρύο,στη ζέστη...μέρα νύχτα!
Να ξεροσταλιάζουν στο έμπα της ψυχής μου αμήχανοι,να τρώνε τα νύχια τους.
Πώς άλλωστε έναν έρωτα καινούργιο μπορείς να ντύσεις μ'ένα φόρεμα που άφησε πίσω του κάποιος περαστικός;
Δε μου είπε κανείς οτι πρέπει να κανω <<ψιτ ψιτ>> για να περάσει η αγάπη μέσα,να της κλείσω το μάτι για να καταλάβει πως την έχω ανάγκη!
Και ετσι,εγώ και η αγάπη δε φιληθήκαμε ποτέ στο στόμα.Δεν αγκαλιαστήκαμε ποτέ.Το μόνο που ήξερα ήταν να την φαντάζομαι,να την ονειρεύομαι,να την καρτεράω στην πορτα μου με ενα κόκκινο μακρύ φουστάνι...ήταν αυτο το νεύμα.
Αλλά χωρίς εκείνο το νευματάκι?Χωρίς εκείνο το <<ψιτ ψιτ,έλα μέσα>>;Γίνεται δουλειά;
Πως μπορείς να βρεις την αγάπη μέσα στα σκόρπια βλέματα των άλλων;Πώς να την βρεις που φευγει πριν καλα τελείωσει η παράσταση;Υπάρχει άραγε υπερβατική αγάπη;Αυτη που ντύνει την καρδιά με κόκκινο βελούδο,αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη,αυτή που ξεπερνάει τα "πρέπει"και τα "δεν"...αυτή που δε βγαίνει απ'το στόμα αλλα ξεχύνεται από την αφή και την ανάσα.Τελικά είμαι όπως με λες...αλλόκοτη,περίεργη.Με ρώτησες:ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ?
Τί να σου έλεγα;Πως προτιμούσα την μοναξιά μου;Θα χιχίριζες πιο δυνατά.Πως τον έρωτα τον θέλω μόνο για να κρατά ένα σφυρί να μου τσακίσει το κρανίο?Εκεί είναι που θα μου έδινες και μια μούτζα!Τί να σου έλεγα?πως ήθελα να χωθώ στην κουβέρτα μου και να βάλω τα κλάματα;
πως δεν ήξερα τί ήθελα;Εγώ δεν έμαθα ποτέ στη ζωή μου τί ακριβως ζητώ.Ίσως όλα,ίσως τίποτα...ίσως εμένα που είχα κλειστεί μέσα σε ένα στρείδι,προσπαθώντας μάταια ν'ανακαλύψω το μαργαριτάρι .
"...εγώ δε ζώ εδώ..ζω όπου ξεχνιέμαι ...."
ΣΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΩ ...
Σου τηλεφωνώ για να σου πω πως σ'αγαπάω
σου τηλεφωνώ για να σ'ακούω να μιλάς
είναι νύχτα εδω και εγω δε ξέρω που να πάω
χάνομαι και ζω για να μου πεις πως μ'αγαπάς!
ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ
Drrriiin Drrriiin Den to sikwnei..
Αυτό που θα ήθελα απόψε ,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δε ξέρω από ποιον να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.Από ποιον να τη ζητήσω τώρα...
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα ήθελ απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του και να κλάψω.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.Να κλάψω για όλα.Για όσα αγάπησα.Για όσα ονειρεύτηκα.Για όσα ένιωσα.Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν.Για όσα με πρόδωσαν.Για όσα με χαράκωσαν.Για όσα με θανάτωσαν . Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του,να μου πει ψιθυριστά:<<μη κλαις>>.
Μόνο αυτό.Τίποτ' άλλο.
Μη κλαις.Μόνο αυτο...

ΑΣ ΣΥΣΤΗΘΟΥΜΕ ...

Νύχτες πανσέληνες, απέριττες, ατόφιες, νύχτες καλοκαιριού…
Πολλές οι φορές που προσπάθησα να γράψω...λίγες αυτές που τα κατάφερα.
Μπορεί να ήταν η μικρή ηλικεία,μπορεί η ανωριμότητα της ...μπορεί εγω η ίδια.
Τελευταία στο μυαλό μου επικρατεί μια αναρχία σκέψεων και οι λέξεις μοιάζουν με παιδιά που δε μπορείς να τα μαζέψεις από το κυνηγητό που παίζουν .
Πώς μπορώ να κρατήσω τόσες σκέψεις και τόσες αναμνήσεις στο μυαλό μου;
Ήρθε η ώρα να ερευνήσω τις σκέψεις μου,να τις αποτυπώσω σε χαρτί και ύστερα να τις πληκτρολογήσω. Ήρθε η ώρα πιστευω...είναι κ η καταλληλότερη στιγμή της ζωής μου...
Ύστερα από έναν μεγάλο αγώνα πρέπει να καταγράφονται τα υπέρ κ τα κατά,τα σωστά και τα λάθη...αυτά που στο τέλος έμειναν ή αυτά που χάθηκαν.Μπορεί να είμαι ένας άνθρωπος της σιωπής αλλά σημασία έχουν αυτά που νιώθει κανείς στη σιωπή του...
Είμαι η Έλενα και γουστάρω τρομερά που γραφω ... λευκό μου γιασεμί !!!
( http://www.youtube.com/watch?v=PGOc49vL5g8 )