"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΥΑΛΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ"

..Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη ,να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.
Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή,μες στο μυαλό σου.
Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.
Να την πυρπολήσεις,μόνο για χάρη του.
Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι. να του στείλεις ένα φιλί.
Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις
Μου λείπει η Δόμνα μου,εντάξει. Μου λείπει αφόρητα.
Μα σίγουρα,δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.
Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος. που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.
Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί. Ένα άγγιγμα απαλό,έστω στην άκρη των μαλλιών...
Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;
Τόσο δύσκολα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου