"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

... πρόσω ολοταχώς ...




Καθίσαμε στο παγκάκι και λέγαμε...λέγαμε ...
Σαν να περιμέναμε μια ζωή ο ένας τον άλλον για να μοιραστούμε τα μυστικά μας.
Ακουμπούσα το κεφάλι μου στον ώμο του. Κι αυτός μου κρατούσε τρυφερά το χέρι.
Του είπα όλη μου τη ζωή.Ήμουν κρυμμένη σε μια πολύχρωμη θαλασσινή σπηλιά.Μακριά από όλον τον κόσμο.Σ'ένα μέρος που κανείς δε θα μπορούσε να μου κάνει κακό.Κι ένιωθα την ανάγκη να πετάξω ό,τι με βάραινε.Ό,τι με φόβιζε.Ό,τι με κυνηγούσε.Ένιωθα την ανάγκη να προσευχηθώ.Να λυτρωθώ.Να σκουπίσω το χώμα από το πρόσωπό μου.
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν κρόταλο.Το κορμί μου έλιωνε.Οι αισθήσεις μου όλες ήταν μια φλόγα που έκαιγε δυνατά.Που σκορπούσε σαν θυμίαμα ευχαριστίας,σαν προσφορά ,στα πόδια τπυ μεγάλου οδηγητή της ομορφιάς!
Μου είπε πως ήταν ορφανός.Πως δεν είχε κανέναν.
-Δηλαδή,μέχρι πριν από λίγο δεν είχα.Τώρα,έχω όλο τον κόσμο στην αγκαλιά μου.
-Εσύ το λες αυτό;Που σε κυνηγούν όλες οι όμορφες του και σε θαυμάζουν;
-Τα κοριτσόπουλα εννοείς;Αυτά είναι τα χάπια της ματαιοδοξίας.Ισχυρά και αποτελεσματικά.Αλλά...Δεν τρυπούν τους τέσσερις τοίχους.Κατάλαβες;Βοηθούν να κάνεις ένα άλμα.Να πετάξεις σαν χαρταετός.Μα δεν σου εγγυώνται πως δεν θα πέσεις σε ηλεκτροφόρα σύρματα.Και ξέρεις ποιά λέω εγώ ηλεκτροφόρα σύρματα;....Κάτι νύχτες παγερές.Κάτι νύχτες που πέφτει πάνω σου το σκοτάδι σαν κόλαση.Που νομίζεις πως δεν θα έρθει ποτέ το ξημέρωμα.Έχεις περάσει τέτοιες νύχτες;
-Πολλές...
-Γι' αυτό σου λέω .Δεν ξέρω γιατί,είσαι ο μόνος άνθρωπος που ένιωσα τόση εμπιστοσύνη....από την πρώτη στιγμή που σου μίλησα...









Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

κατι που δεν χαθηκε !


Πετάξαμε την ζωή μας,τη ρημάξαμε,την ξεπαστρέψαμε για ένα τίποτα.
Γιατί δεν μας άρεσε το "τοπίο" που μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα ... Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή.Να φτιάξουμε το δικό μας τοπίο.Ένα καινούριο κτίριο...
Με τί όμως;Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά.
Γίναμε εργολάβοι,δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές.Εμείς μόνο σχέδια ξέραμε να κάνουμε.
Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στην διακόσμηση.ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΟΙΚΗΜΑ.
Δε βαριέσαι...τουλάχιστον ,καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράμα.
Βαθιά , στο μέσα τσεπάκι της ψυχής μας , κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το 'χεις;

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009


Πάλι τα θαλάσσωσα.Βιαστική κι αφηρημένη όπως πάντα,
ξέχασα,ποιος ξέρει σε τι στέκια,προσφιλή μου πράματα.
Μια ομπρέλα ,ένα κινητό , ένα χάδι κι ένα φιλί.
Η ομπρέλα μου είχε χρώμα σταχτί.
Λες κι ήταν απλωμένο πάνω της ένα σύννεφο.
Το κινητό μου έδειχνε μήνυμα,αλλά δεν είχα καιρό να το διαβάσω.
(έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω πλέον την λύτρωση μέσω μηνύματος)
Το χάδι μου ήταν μελί.Σκούρο μελί,σα την καρδιά της μέλισσας.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009