"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

καλό Φθινόπωρο ... καλέ μου


καλό φθινόπωρο ξέχασα να σου πω....
(και τόσααα άλλα) ...
Ανοίγω τις βυσσινί μου κουρτίνες και κοιτάζω έξω...Τί ωραίος καιρός...
Βρέχει και δεν περπατάει κανείς...ΗΣΥΧΙΑ...
τί ωραία λέξη..Τόσο ακλόνιτη,τόσο δυνατή και συγχρόνως ονειρική...
Είμαι ερωτευμένη και με αυτήν την λέξη...
Τίναξα τα μαλλιά μου και κάθησα στο μπλε τραπέζακι μου...
Άκουγα διαρκώς μελωδίες πιάνου ,αγαπημένε μου Υαnn Tiersen!
Ας πιω μια γουλιά κόκκινο κρασί κι ύστερα να μελαγχολήσω με εκείνο το σκούρο μπλε της θάλασσας.
Πόσο τυχερή νιώθω που το παλάτι μου είναι χτισμένο ώστε να βλέπει θάλλασσα......
Ήρθες πάλι...Σεπτέμβρη μου,φορώντας έναν σκούφο στο κεφάλι και ένα κοραλλί κασκόλ στο λαιμό...
ήρθες ακάλεστος.Χωρίς να χτυπήσεις ούτε καν την πόρτα μου,να ρωτήσεις αν δέχομαι επισκέψεις.
Ούτε ένα γλυκό,ούτε ένα λουλουδάκι δεν κρατούσες για να με ξεγελάσεις...
θα σε απογοητεύσω...εγώ σε περίμενα -με νοσταλγία-...
Βλέπεις φοβάμαι τα καλοκαιρια και τις θάλασσες...
EΣΕΝΑ όμως σε καρτερούσα ...
Έχω κουραστεί πλέον να κολυμπάω ...ΛΑΧΤΑΡΗΣΑ γη!
Έχω κουραστεί να ξαπλώνω στην αμμωδιά & να μαζεύω κοχύλια για σκουλαρίκια...!
Μπες και φέρε ανέμους και βροχές και πολύ κρύο μη ξεχάσεις...
Μου έκλεισες το μάτι και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν ...Πώς μίκρυναν οι μέρες μου από τότε...
Πέρασες δίπλα μου...Μύριζες όπως εκείνο το λουλούδι της βεράντας μου...
την αγαπημένη μου γαρδενια...
ΠΕΡΙΜΕΝΕ > Πάω να φέρω ένα αδιάβροχο και για σένα...
Πάμε στις γωνιές μου τις γνώριμες...
πάμε να χαθούμε στο χθες και να χαθούμε με τις ώρες...
Θα σου μάθω όλα μου τα μυστικά,όλες μου τις αλήθειες και όλα μου τα ψέματα..
Βάλε το αδιάβροχο σου και πάμε να χορέψουμε δίπλα-δίπλα...
Μόνο αυτό θέλω .Δε σου ζητάω περισσότερα .Το 'χω ανάγκη...
Εγώ δεν σε φοβάμαι,δεν θα κρυφτώ σε κάποιο λαγούμι ζεστό όπως όλοι...
εγώ θα βγω μαζί σου και θα περπατήσουμε νύχτες ατελείωτες στο χάος του εαυτού μου...
Θα φορέσω εκείνο το κόκκινο κραγιόν μου και θα ερθω να σε φιλήσω ...
Θα πιω στάλα στάλα τις σταγόνες βροχής που κάθησαν στα χείλη σου...
ΕΔΩΩΩ ...Ας καθήσουμε εδώώώ...είναι κάποιες νύχτες που τ'αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.
Είναι κάποιες νύχτες ,σαν κι αυτή που τα πάντα σιγοτραγουδούν.
Ειν'αυτές οι νύχτες τελικά που βλέπεις καθαρά το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Πώς ξεθώριασαν αυτές οι σελίδες από τότε που σταμάτησα να γράφω
Νόμιζα πως θα βρω την λύτρωση μέσω άλλων πραμάτων
αλλά δυστυχώς το καλοκαίρι με ξεγέλασε
τελικά η λύτρωση για εμένα είναι η μουσική και η γραφή μου...
Τώρα όμως επέστρεψα με νέες εμπειρίες στον σάκο μου,νέα παραμύθια στην καρδιά μου,και νέους ανθρώπους στο μυαλό μου.
** ακούγοντας αυτό :

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου