"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

γιατί είχα καιρό να αναρτήσω κάτι αγαπημένο .

"Βαρέθηκα ν' ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ. 


Να μοιράζομαι στην καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να κουλουριάζομαι στο πάτωμα. 


Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μάγουλά μου και να κάνουν κρούστα... 


Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. 

Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. 

Μη σωριάζεστε, ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει.
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου.
Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά.
Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί.
Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες..

1 σχόλιο:

  1. βλέπω θυμό, βλέπω αγνή καρδιά, βλέπω δοτικό άνθρωπο.. όλα αυτά σε ενα πόστ! υπέροχο! και πέρα για πέρα αληθινό!
    Δεν μασάμε έτσι?
    Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή