"Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω.."

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

<<ελπίς>> ... ??



Ήταν κι αυτά τα <<άλματα>>,τα<<προς ώρας>>βαλίτσα με τα ρούχα και τα στολίδια...
Πιάστηκα από την ουρά της ζωής και παρηγορήθηκα.
Κάλπαζε η ζωή μπροστά,σαν άγριο ,κι με έσερνε από πίσω.
Με έσερνε και με κολλούσε στα βράχια και στα λασπόνερα.Πάνω στ' αγκάθια και κοπριές.
Σάμπως τη νοίαζει τη ζωή;
Γυρίζει μια στιγμή να κοιτάξει τί σέρνει πίσω της;
Αυτοί που κάθονται ξεκάπουλα,αυτοί απολαμβάνουν το τοπίο.Οι άλλοι,τί να διακρίνουν μέσα από τη σκόνη του ποδοβολητού...
Μόνο να τα φαντάζονται μπορούν τα μέρη που περνούν.
Μα στο φινάλε,κάτι είναι κι αυτό.Έστω και κρεμασμένος από την ουρά,έστω και με το να φαντάζεσαι τα μέρη,υπάρχει πάντα η <<ελπίς>> πως κάποτε το άλογο θα κουραστεί .Θα διψάσει,βρε αδερφέ,και θα σταματήσει να πιεί νερό.Και τότε,αν προλάβεις κι αν είσαι τυχερός,θα βρεθείς κι εσύ ξεκάπουλα.Αυτά σου λέει και σου γανώνει το κεφάλι η φιλενάδα σου η <<ελπίς>>.

1 σχόλιο:

  1. ελπίς...

    στη χειρότερη των περιπτώσεων είναι η τελευταία δικλίδα ασφαλείας πριν το θάνατο...
    στην καλύτερη φαντάζει περιττή...
    μιας και το θεμά δεν θα είναι να κατέβεις από το άλογο αλλά να δεις μαζί του την διαδρομή δίχως να είσαι πιασμένος από καμιά ουρά και ειδικά την δικιά σου...

    ποιο πάνω είναι χερούλι, κάπου στα μαλιά, για μας...

    μ'αρέσει η αμεσότητα και η απλότητα του κειμένου σου Έλενα, κρίβει σοφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή